lyrics
Шэрасць спустошаных рэк,
Дзе палае сумлення пажар
Пакідае ўсё ў адзіноце,
Дзе імглісты і змрочны абшар.
Наш каменны гонар у тым,
Што балотны водар як дым
Рэжа шыі шлейфам густым
І дратамі кронаў ялін.
Невядома колькi гадоў
Нам адведзена тут блукаць
Нам, наогул, вядома - нiшто,
І чаго ад сябе чакаць.
Дзе адвечны змрок кідае цень,
Там, дзе ноч ніколі не бачыць дзень
Там, дзе падарожных дамаў ход -
Аддзяляе ўсё за плотам плот.
Дзе неясыць точыць кіпцюры,
Велічна глядзіць ва ўсе бакі,
Там туманным ззяннем паланіц
Рэха нараджае шлях грамніц.
Чорны арнамент калючага дроту,
Целы, прапахлыя дымам і потам,
Крывавае сонца, палаючы тлен,
Дзе судна жыцця ідзе асуджана ў крэн.
Дэвіант – дэман, забыўшы пастулат,
Дэвіант – морачны сатаны вар’ят,
Дэвіант – верна ступіўшы крок назад,
Дэвіант, дэвіант, дэвіант!
Ўсе унутры гарыць у агні,
І ты не бачыш ў цемры ўжо прамяні.
Прастора яго гэта цёмны кут,
Дзе няясыці пішуць чорны жыццёвы статут.
Колькі ж я лёсу чакаю,
У прыцемках твані знікаю,
Дзе бачныя сярод чорнай ночы
Крывёю залітыя вочы.
У нізіннай імгле,
Дзе смерцю дзьме,
Крумкач звярнецца да цябе.
Гараць у агні
І лічаць дні
Апошняй зоркі прамяні.
Тонны кволых жыццяў, што мусяць забіваць,
Згубілі свае сцежкі, каб свой скон усведамляць.
Сотні марных лёсаў, што спалены на тлен
Шукаюць прагна выйсця, а судна дала крэн.
Колер балотаў гадамі змяняўся,
Мы з тых, хто сярод іх нараджаўся.
Мы іх напаўнялі ахвярнай крывёй
Бо мы з тых, хто хворы гэтай шалёнай гульней.
Колькі ж я лёсу чакаю,
У прыцемках твані знікаю,
Дзе бачныя сярод чорнай ночы
Крывёю залітыя вочы.
З маіх кіпцюроў няма выйсця,
Напругай ламаючы кісці,
Трашчаць схаладнелыя косці
На пагосце...
На адзічэлым пагосце.
У нізіннай імгле,
Дзе смерцю дзьме,
Крумкач звярнецца да цябе.
Гараць у агні
І лічаць дні
Апошняй зоркі прамяні.
Бяссэнсоўнае жыццё.
Бяссэнсоўная смерць.
credits
license
all rights reserved